Als ik wel eens luister dan klinkt het voor mij alsof sommige ouders tegen een hond praten, terwijl het tegen hun kinderen is. En waarschijnlijk dat een echte hondenliefhebber nog liever is tegen zijn hond. Begrijp me niet verkeer, ik zeg niet dat je kind niet hoeft te luisteren, ik zeg niet dat je niet consequent en duidelijk mag zijn, ik zeg niet dat je geen grenzen mag stellen.
Ik vraag me alleen af of de manier waarop sommige ouders tegen kun kind praten wel zo effectief is, naast het feit dat ze dat op een schreeuwerige, snauwende of onaardige manier doen, waarom? Je kind is geen hond die je als een baas kunt rond commanderen, opvoeden is geen africhten.
Wat je zaait is wat je oogst, zelfs al je hoopt dat de uitkomst anders is.
Het bovenstaande is misschien een heel sterk aangezette situatie toch hoor ik heel veel ouders tegen hun kinderen schreeuwen, snauwen of echt onaardig praten en dat is jammer. Helemaal omdat ik zeker weet dat ouders dit helemaal niet zo bedoelen en al helemaal niet willen. De meeste ouders, zo niet alle ouders hebben het beste met hun kind voor, soms weet je het gewoon even niet meer. Is het allemaal even te veel of spelen er andere dingen waardoor het je niet lukt om het om op een normale manier te praten met je kinderen.
Af en toe uit de bocht vliegen lijkt misschien niet zo erg, en toch laat onderzoek iets anders zien, helemaal als je geen EHBO toepast, Eerste Hulp bij Betekenisvol Opvoeden. Als jij dus boos, onaardig of mag snauwen tegen je kind, waarom zou je kind dat dan niet tegen jouw, broertjes en zusje of vriendjes en vriendinnetjes mogen doen.
Je oogst tenslotte wat je zaait, of je dat nu wilde of niet. Het is aan jouw als ouder om het gedrag wat je graag terugziet in je kinderen, voor te leven. Hoe beter dat je dit doet, hoe mooier de oogst.
Opvoeden of Africhten
Als je betekenisvol opvoed, dan help jij je kind als een soort van mentor om de wereld te ontdekken, wat je kunt doen of juist niet, waarom zaken nodig zijn of juist niet, hoe je het beste iets kunt doen of juist niet, je laat je kind fouten maken, je oordeelt alleen niet, je laat je kind het ervaren als feedback zodat het de volgende keer weer beter en beter gaat. Natuurlijk stel je hierbij grenzen, natuurlijk hebben sommige gedragingen (natuurlijke) consequenties. Je gaat altijd uit van het goede van je kind, je gelooft dat elk kind perfect is, en ja ze kunnen zich wel eens anders gedragen, dat noem ik graag ontdekken. Weet dat er onder elk “ongewenst” gedrag een behoefte of verlangen ligt, het gaat er vooral om wat je hier mee doet.
Wat maakt nu dat je als ouder weleens schreeuwt, snauwt of straft.
Is het dan erg om je geduld te verliezen? Ik denk het niet, zeker niet als dit af en toe gebeurt. En al helemaal niet als je daarna je oprechte excuses aanbiedt aan je kind en uitlegt wat er bij jou aan de hand is. Wie doet dit weleens?
Er zijn een paar hoofdoorzaken aan te wijzen, te weten.
1. Jij zit zelf niet lekker in je vel, jouw onderliggende behoeftes of verlangens (privé of zakelijk) worden niet of onvoldoende vervult.
2. Je hebt te weinig tijd en denkt dat je kind op deze manier sneller luistert, waardoor je weer door kunt.
3. Je weet even niet wat je moet doen omdat het (al een tijdje) tegenzit en dan ga je op de automatisch pilot en doen wat anderen (of je ouders) doen.
Het kan zijn dat het eindresultaat voor je kind uiteindelijk straf is, misschien de naughty stairs, het strafstoeltje of een andere vorm van een time-out om te zorgen dat je kind weer gaat luisteren. De vraag is alleen wie heeft hier nu het hardste een time-out nodig je kind of jij als ouder?
Een time-out voor ouders en dan natuurlijk wel een betekenisvolle time-out.
Als ouder kun jij jezelf geen groter cadeau geven dan af en toe een time-out. Geen time-out in de vorm van een straf, het afzonderen of het wegnemen van de onvoorwaardelijke liefde. Een time-out op een betekenisvolle wijze is weer in verbinding met jezelf komen, jezelf onvoorwaardelijk liefhebben, even tot 3 tellen om na te denken wat je kunt doen wat past bij je lange termijn opvoeddoelen.
Reageer niet meteen of automatisch als er iets met je kind gebeurd, tenzij het natuurlijk direct gevaar oplevert. Neem even een paar seconde de tijd om naar de situatie te kijken, is het eigenlijk wel een probleem, is het een probleem voor je kind of is het jouw probleem, is er een andere oplossing, kun je samen een oplossing bedenken.
En ga dan pas handelen, dan ben je niet meer aan het africhten maar aan het opvoeden, je voedt je kind met onvoorwaardelijke liefde, met zoeken naar mogelijkheden en oplossingen.
Ik zie mijn “woede” uitbarstingen vaak niet eens aankomen.
Je kind is 100% van jou afhankelijk, hoe jij ook opvoed, hij heeft geen andere keuze dan bij je te blijven. Hierdoor is jouw kind als geen ander en zelfs beter dan jij zelf of je partner in staat om te vertellen hoe het met je gaat, in welke gemoedstoestand je bent en of je even een time-out nodig hebt. Je zou dus eigenlijk aan je kind moeten vragen wanneer jij een time-out nodig hebt. Heb je lef, echt lef.
Als je echt lef hebt, dan laat jij je kinderen jou een time-out geven.
Dit is een leuk experiment, zie het ook zo en bespreek het ook zo met je kinderen. Leg uit dat je ook maar een mens bent, en dat het de ene dag beter gaat dan de andere. En dat jij af en toe ook even een time-out nodig hebt om even rustig na te denken en in verbinding met jezelf te komen. Denk je dat je kinderen dit niet begrijpen, onderschat ze niet.
Geef ze 3 rode kaarten, rode kaarten die ze mogen trekken als ze vinden dat jij onaardig bent, schreeuwt of snauwt of dat zij vinden dat je hen onterecht straft.
En doe dan de belofte dat als ze de kaart trekken dat jij meteen stopt met wat je dan aan het doen bent, dat je even gaat zitten en rustig wordt en dat je even tot 10 telt voordat je weer met opvoeden verder gaat. Je hoeft dit niet je leven lang te doen, gewoon één week om te merken wat het met je doet.
Wat heeft het rode kaart experiment jouw gebracht.
Ik ben benieuwd welke inzichten dit experiment jou als ouder heeft gebracht. Hadden je kinderen gelijk, was je inderdaad even aan een time-out toe. Nog veel belangrijker wat heb je na de time-out gedaan? Ben je verder gegaan hoe je deed voor de time-out of heb je het na de time-out anders aangepakt. Deel hieronder voor jezelf en andere ouders wat het je gebracht heeft.
Wil je meer goede en verrassende opvoedwijsheden?
Schrijf je dan gratis in voor de online cursus 11 stappen om je kinderen gelukkig te maken, waarbij jij vooral leert hoe jij gelukkig wordt en als jij gelukkig bent dan is de kans vrij groot dat je kinderen ook gelukkig(er) zijn.