Als je kind gelukkig is dan ben jij … (deel 2)

Print Friendly, PDF & Email

Een veel gehoorde uitspraak is: als mijn kinderen gelukkig zijn dan ben ik ook gelukkig. Ik kan helemaal achter deze uitspraak staan. Ik vraag me wel waardoor het veel ouders niet lukt om hun kinderen gelukkig te laten zijn. Terwijl ik zeker weet dat er geen enkele ouder is die s ‘morgens opstaat en denkt: ik ga mijn kind vandaag eens ongelukkig maken.
De ouders die ik ken staan altijd op met het idee, ik wil het beste voor mijn kind. Wat zou nu een reden kunnen zijn dat het toch anders uitpakt dan voorgenomen.

In deel 1 hebben we gesproken over de gezinsmissie en hoe deze hier heel handig aan kan bijdragen. Ik heb toen afgesloten dat er nog iets kan zijn wat hieronder ligt, waarom misschien het (na)leven van je gezinsmissie niet lukt.
Ik bedoel hier jouw behoeftes, wat zijn jouw behoeftes, zijn deze al vervult, kan jij deze combineren met het opvoeden van je kinderen of kan jij ze soms even aan de kant zetten zonder dat jij je eigen “Ik” geweld aan doet.

Ik kom heel veel ouders tegen en wat ik echt heel mooi vind dat zijn ouders die, bewust, aan kinderen zijn begonnen toen ze 18, 19 of 20 waren. En dan een betekenisvolle opvoeding aan hun kinderen geven waar menig ouder jaloers op is. Ik begreep echt niet hoe ze dat deden en hoe het kwam dat ze daar zo succesvol in waren.

Ik heb mijn stoute schoenen aan getrokken en heb een aantal van deze ouders geïnterviewd. Super mooie verhalen gehoord over waarom ze kinderen wilde, dat ze als partner perfect bij elkaar passen, etc. De rode draad was heel iets anders, het had het te maken met hun eigen behoeftes, wat deze waren, hoe ze hiermee om gingen, hoe ze invulling aan deze behoeftes gaven en soms juist hun eigen behoeftes aan de kant zette in het belang van de kinderen, hun partner of het gezin.

Ik weet niet hoe het met jou zit maar toen ik 20 was speelde ik bij wijze van spreken nog met lego en Playmobil. Als je het over behoeftes hebt, 1 van mijn behoeftes is spelen en ik ben blij dat ik dat nu weer kan doen, samen met mijn dochter zonder mij te hoeven te schamen. Zoals die keer dat ik in Legoland Denemarken was, ik was toen 24. En dat ik door een medewerker werd aangesproken of ik niet alle lego voor mezelf wilde houden zodat andere kinderen ook iets konden bouwen.

Ik ben pas aan kinderen begonnen toen ik 35 jaar oud was. Tot die tijd heb ik altijd gezegd dat ik geen kinderen wilde, iets wat eigenlijk een smoesje was en wel om twee redenen:
1. Ik was nog nooit de juiste partner tegen gekomen waarvan ik dacht dat we samen kinderen zouden kunnen groot brengen, maar hier kan je meer over lezen in een andere blog.
2. Ik was zelf nog niet vervult in mijn eigen behoeftes.

En dat laatste is heel belangrijk. Ik had tot mijn 35ste nodig om te onderzoeken wat mijn behoeftes waren, om invulling aan deze behoeftes te geven en een groot deel van deze behoeftes te bevredigen en te vervullen.

Ik had de enorme drang om alles voor mezelf te houden, mezelf belangrijk te vinden en mezelf op de eerste plaats te zetten en geloof me als je kinderen hebt en opvoed is dit geen handige behoefte. Mensen zeiden vroeger jij bent egoïstisch en narcistisch. Dit zijn volgens mij eigenschappen of karakter trekken. Als ik deze echt mocht hebben, dan zou ik daar niet zo snel van af zijn gekomen denk ik.
Mijn reis is anders gegaan. Ik heb onderzocht waar dit vandaan kwam. Veel zaken ontstaan in het verleden, je omgeving, je gezin, je opvoeding, etc. Het heeft weinig zin om hier heel lang bij stil te staan en zeker geen zin om hier in te verdrinken. Aan het verleden kan je namelijk niets meer veranderen.
Je kan er wel veel van leren, je kan het erkennen en accepteren zonder het te vergeten.
Ik heb een aantal zaken gedaan, die voor mij werkte, die ik nodig had om mijn behoefte als het ging om mezelf belangrijk te vinden, lees te geloven in mezelf, te vervullen.
En daarna was het veel gemakkelijker om mijn dochter en mijn vriendin op de eerste plaats te zetten. Of misschien iets heel simpels voor anderen, maar iets ingewikkelds voor mij als Brabantse Bourgondiër, het laatste lekker stukje eten weg te geven als mijn dochter daar om vraagt.

Doordat ik heb onderzocht wat mijn belangrijkste behoeftes waren en deze behoeftes voor mijn gevoel hebt bevredigd is mijn leven veel gemakkelijker geworden en ben ik beter in staat om de behoeftes van mijn gezin centraal te zetten. Bij mij heeft het dus 15 jaar geduurd bij anderen kan het misschien veel korter duren.

Hoe zorg jij ervoor dat jouw intenties oa het gelukkig maken je van kinderen elke dag kan realiseren.

Ik ben heel benieuwd hoe het zit met jou behoeftes, wat zijn jouw behoeftes, heb je al eens onderzoek naar jouw behoeftes gedaan, hoe heb jij invulling aan jouw behoeftes gegeven?
Of misschien wel, welke behoeftes zitten je nu (af en toe) nog in de weg om te zorgen dat jij je kinderen maximaal gelukkig kunt maken.

Wat voor waardevolle adviezen heb jij voor andere ouders.
Laat hieronder jouw bericht achter.