Het is bijzonder om te zien, dat we soms dingen doen, ons mee laten slepen of ons conformeren aan de groep om ons kind iets te laten doen of iets te leren. Misschien heb jij dit ook wel eens onbewust gedaan en had je niet eens door dat het eigenlijk ook een vorm van (af)dwingen is.
Laat ik het dicht bij huis houden en iets over mijn eigen gezinsleven vertellen en misschien herken jij deze of een soortgelijke situatie ook wel in jouw leven.
We weten allemaal dat het in Nederland, een waterrijk land, erg belangrijk is dat je kind kan zwemmen. Zeker als jij wil dat je kind vaak en vrij lekker kan buitenspelen en jij met een gerust hart op de “bank” kan zitten.
Daarom beginnen veel ouders al vroeg, misschien wel te vroeg aan zwemles.
Ik vond het zelf erg leuk om met mijn dochter te gaan zwemmen, je mag het echt geen zwemles noemen, het is watervrij maken. We begonnen met puppy 1 op de vrijdag middag in Houten. Papa samen met zijn dochter lekker, leuk en ontspannen in een badje spelen. Om op een ontspannende en spelende manier watervrij te worden. En
Er is een juf die samen met de kinderen en ouders allerlei liedjes zingt en stap voor stap voorbereidende oefeningen doet die leiden tot het watervrij zijn. In puppy 1 begonnen kinderen in de leeftijd van 2,5 tot 3 jaar. En wat mij daar op viel en later bij puppy 2 en 3 als de kinderen 3 en 4 zijn is het volgende.
Als de kinderen even niet wilde, durfde of geen zin hadden dan moest het vaak toch. Onder het motto:
– je moet naar de juf luisteren
– doe nou niet zo flauw, gewoon doen
– als je nu niet meedoet dan stoppen we ermee
– ja maar kijk dat kindje kan het ook al
Stel dat jouw baas, op jouw werk zo tegen je zo praten, wat zou jij dan doen?
Lekker meegaan of ook met de hakken in het zand gaan?
En ik zeg niet dat jij je kind niet mag stimuleren om het toch te proberen, om een stap richting het onbekende te zetten. Maar als dat gepaard gaat met veelvuldig huilen, drammen en meer achteruitgang dan vooruitgang. Dan lijkt het mij niet de juiste weg. En als de juf daarna dan ook nog bovenstaande dingen gaat zeggen, dan haak ik af.
Ik ben daar ten eerste voor de band tussen mijn dochter en mij. Ik wil in een ontspannen sfeer mijn kind op een plezierige wijze iets leren. Ik wil dat ze water als haar vriend gaat zien en niet als haar vijand.
Vanuit onze betekenisvolle opvoedaanpak past deze manier niet echt. Ik hoor je denken dan ga je toch ergens anders zwemmen. Ja als het zo makkelijk was dan had ik dat gedaan. Deze manier van aanbieden, blijkt meer de regel dan de uitzondering te zijn.
Ik heb het er met de juf over gehad, maar kreeg niet erg veel begrip terug. Ik had gewoon geen zin om mijn kind, voor mijn gevoel, te dwingen. Ik geloof er veel meer in dat kinderen die dingen gaan doen als ze er klaar voor zijn. En als jij hier in mee gaat dan kan dat wel eens veel sneller zijn dan je denkt en bij sommige andere zaken hoopt.
Ik deed dus af en toe niet met de les mee. We gingen gewoon niet buiten de groep onze eigen dingen doen. De dingen die Noa al kon of leuk vond. Soms zei ik tegen de juf dat we even een paar maanden niet kwamen. Niet als straf voor Noa, meer om het feit dat ze het niet meer leuk vond, er even klaar mee was. Ze heeft hier eigenlijk altijd vrede mee gehad, gewoon een beslissing op basis van mijn intuïtie.
Als we dan een paar maanden later weer terug kwamen dat ineens had ze veel meer intrinsieke motivatie om zaken te proberen. Wilde ze zelf de dingen doen die ze andere kinderen zag doen. Zag ik dat ze duidelijk meer plezier had en het frappante was dat vaak nog sneller ging dan de kinderen die de afgelopen maanden wel geweest waren.
Ik heb gemerkt als jij denkt dat het goed is voor jouw kind om “af te wijken” van de regel dat je stevig in je schoenen moet staan. Het eerste jaar werden we regelmatig genegeerd, kende de juf alle kinderen bij naam behalve Noa en kregen we maar beperkt aandacht ook als we wel meededen.
Misschien was dit een strategie om ons wel te laten conformeren door te negeren, buiten te sluiten en anderen overmatig aandacht te geven. Ik heb er voor gezorgd dat Noa hier niets van heeft meegekregen.
Zodra je eenmaal op een betekenisvolle wijze je kinderen opvoed dan weet je dat dit juist, zeker op de lange termijn, averechts werkt.
En dat allemaal terwijl ik voor mijn gevoel altijd aardig netjes en beleefd ben geweest en vooral trouw aan onze eigen opvoedstrategie: stap voor stap, versterken van wat er wel goed gaat en pas iets gaan doen als je er zelf klaar voor bent.
Laat ik mezelf niet te veel credits geven, ik ben van het observerende type en kan enorm veel onthouden, kijk maar naar de afmetingen van mijn hoofd ;-), maar de groep is door de tijd heen wel gaan veranderen. Ouders zijn zich anders gaan gedragen, misschien wel door dat ze zagen hoe ontspannen, leuk en goed het bij Noa ging. Wat ik nog veel mooier vond is dat de juf, ik heb haar twee jaar mogen observeren, is veranderd.
Tijdens de diploma uitreiking van puppy 3, het laatste deel, had zij een speciaal dankwoord voor Noa en mij, over wat zij had geleerd de afgelopen twee jaar.
Hoe ga jij met “groepsdruk” om?
Conformeer jij je aan de groep, het instituut, de functie.
Of volg jij veel meer de richting die jij bent ingeslagen door je kind betekenisvol op te voeden. Of heb jij een mooie werkende balans tussen beide gevonden.
Ik ben benieuwd of jij deze of soortgelijke situatie herkent.
Wat deed jij toen, of misschien nog veel interessanter als jij er nu aan terugdenkt wat had je willen doen.
Laat hieronder een bericht achter.